Szkoła średnia w odpowiedzi na typowe potrzeby uczniów w okresie  dojrzewania, realizuje swój program w oparciu o rozeznanie specyfiki  tego okresu. Struktura zajęć w planie tygodniowym, wyodrębnia tak zwane  lekcje główne, powtarzające się regularnie w ramach trzytygodniowych  cykli. Każdy przedmiot przypisany dla danej klasy realizuje podstawą  programową  właściwą dla siebie, a przez poszczególne cykle w trakcie  roku szkolnego zyskuje swoistą dominantę w celu pełniejszego, to jest  pogłębionego poznania jego treści. W tym układzie programowym, z  wykorzystaniem podziału na cykle, każdy uczeń ma okazję do  wyraźniejszego zidentyfikowania się z wyróżnionym tematem cyklu, bez  konieczności rozdrobnienia własnej aktywności na wielość przedmiotów i  ich treści w ciągu jednego tygodnia. Pomaga to uchwycić specyfikę  przedmiotu, odnaleźć treści inspirujące do własnych poszukiwań. Cykle  przedmiotowe powtarzają się w ciągu roku szkolnego w formule nawiązań i  służą też kolejnym pogłębieniom proponowanych treści. Istotnym  novum szkoły waldorfskiej jest świadome przyznawanie istotnej roli na  tym etapie kształcenia, także przedmiotom artystycznym, które towarzyszą  uczniom przez cały okres ich nauczania.

Można zatem powiedzieć,  że pedagogika waldorfska stale kieruje się ze swoją propozycją ku  naturalnym sferom osobowości ucznia, wspierając je na poziome intelektu,  emocji i woli, pomagając mu tym samym wszystkie wyróżnione sfery  rozwijać i integrować.

Okres nauki licealnej to czas intensywnego dojrzewania, a więc tak  naprawdę czas formowania się indywidualności ucznia. To właśnie teraz  stawia on najtrudniejsze pytania światu, konfrontuje się z nim i szuka  własnego w nim miejsca. Ale to też etap ścierania się ze światem i prób  poszukiwania z nim zgody. Widzimy całą tę ambiwalencję dążeń i zachowań  uczniów właściwą dla tego wieku, i jest ona swoistą normą w tym czasie. Dorastający  człowiek nosi w sobie coraz lepiej uświadomione siły sympatii lub  antypatii wobec świata. Chodzi jednak o to, aby umiał z nich należycie,  dla własnego dobra, korzystać. Niezwykle ważne jest, aby teraz  dzięki wsparciu swoich nauczycieli rozwijał właściwą dla tego okresu i  pożądaną zdolność tworzenia niezależnego sądu, a także pragnienie  prawdy. To podstawowe zadanie, które teraz przed nim stoi. Błędem,  byłaby zatem prosta kontynuacja tego wszystkiego, co było właściwe jako  cel dla poprzedniego etapu rozwoju.

W ramach nauki szkolnej  większość czynności i źródeł wiedzy powinna teraz prowadzić do  odkrywania praw rządzących światem natury i kultury. Ale prawa te są  rzeczywistością niezależną od ucznia, stanowią osobny świat, z którym  mamy związek i powinny być odkrywane w ich obiektywnym istnieniu, które  pozostaje niezależne od mojego "ja". Odkrywamy owe prawa nie tyle w  naszym subiektywnym przeżyciu, choć jest ono niezwykle ważne, co w  postawie uznania ich istotowej odrębności. Można powiedzieć, że  tworzenie własnego sądu zakłada zarazem umiejętność (dojrzałość) uznania  niezależności istnienia czegoś, co już nie jest moje. Ze względu na to  podstawowe zadanie, jakim jest formowanie obiektywnych sądów o świecie,  wzrasta teraz w nauczaniu znaczenie intelektu. W opisie różnorodnych  zjawisk w coraz pełniejszym ich rejestrowaniu doskonalimy formy i jakość  obserwacji, aby w ten sposób wyznaczoną drogą iść ku tworzeniu jasnych  pojęć i definicji.

Dominuje na tym etapie nauczania aktywność "cogito". Nie  znaczy to, że rezygnujemy tym samym z uznania wartości innych władz  człowieka, bo mają one stale towarzyszyć aktywności intelektu. ,i rzecz  bardzo ważna ,służą rozbudzaniu ciekawości, odkrywczości, rozwijaniu  sfery pytań wobec świata i siebie. Jeżeli chcemy, aby efekty poznawania  świata nie były chwilowe, musimy wspierać także siły woli, ćwicząc jej  aktywność odpowiednio zorganizowanymi formami lekcyjnymi. Przyzwyczajamy  młodzież na tym etapie do samodzielnych poszukiwań, tworzenia hipotez,  pogłębionych odpowiedzi. Uczenie się powinno dawać teraz okazje do  spojrzenia na świat z rozmaitych perspektyw, jeżeli mamy nauczyć  obiektywizmu, to wcześniej w sposób nieuprzedzony powinniśmy poznawać  wspólnie różne aspekty rzeczywistości, tej przyrodniczej, społecznej,  kulturowej. Takie jest właściwe rozumienie celu nauczania na tym etapie  rozwoju uczniów.